Néboa da miña amargura
Entrou a néboa na miña amargura tan fría, tan distante e inerte
coma a choiva nun día de inverno.
Hoxe a miña amargura está soa.
Berran os corvos arredor das casas?
Ela foi a primeira que chorou
co seu corazón encollido,
unha pedra de sentimentos rotos
morría baixo a luz da lúa.
As estrelas, apagadas,
saloucaban caladas, baleiras...
(...)
Paxaro negro, escuro,..
a morte ao axexo.
A amargura é infinita,
coma se fose cara ao fin.
A morte chega.
Alumnas e alumnos de 1ºC
!! Noraboa a vos tamén !!
ResponderEliminarParéceme unha boa idea, o de inspirarse nos poemas outra xente para crear outros novos. É unha boa maneira de aprender!
ResponderEliminar