11/26/2013

Día contra a violencia de xénero.


-  FIÑO...
- Chsssssss.
- Fiño...
-Chisss, cala, Lucía...
- Por que estamos calados?
- Por que estamos xogando.
- Por iso estamos debaixo da cama?
- Si, cala. estamos xogando ás agachadas.
- Pero, se estamos os dous debaixo da cama, quen  nos busca?
- Ummmmmmm... Mamá.
- Fiño.
- Que.
- É que mamá leva un cacho chorando e berrando na cociña.
- E que?
- Que non nos está buscando.
- Lucía, cala.
- Fiño, non me apertes, vasme mancar.
- Cala.
- ...
- Xa está, xa podes falar.
- Es parvo, fixéchesme dano.
- Era para que calaras cando entraron os zapatos.
- Pero non eran os de mamá!
- Por iso.
- Eran os zapatos de papá!
- Por iso mesmo.
- Pero el non está xogando ás agachadas!
- Xa o sei, Lucía, pero cando el entra hai que calar.
- Fiño.
- Que-
- E cando podemos saír de debaixo da cama?
- Cando se escoite o ruído da porta e veña mamá a buscarnos.
- Pero se mamá sabe onde estamos, non vale!
- Si que vale.
- Non, non vale porque ela non quere xogar ás agachadas!
- Ah, si, e ti como o sabes?
- Porque ela quere xogar aos pallasos! Non ves que sempre vén coa cara pintada de pallaso!
- Estate quietiña, Lucía, por favor.
- Eu non quero esstar máis debaixo da cama. Este xogo non me gusta.
- Vale, xa te oín, pero agora estate quieta. Cando se escoite o ruído da porta saímos.
- Estou enfadada, non me gusta.
- Veña, mañá xogamos a outra cousa.
- Si, Fiño? E a que? E a que?
- A ser invisibles.
- E como se xoga a iso.
- Xa o verás.
- E mamá vai xogar tamén?
- Tamén.
- E papá?
- Papá terá que encontrarnos, pero como seremos invisibles, seralle difícil. O importante é que non nos descubra, vale?
- Vaaaaale, podemos saír de debaixo da cama xa?
- ...
- Fiño.
- Que.
- Fixen pis.

ANEIROS, Rosa: Ás de bolboreta. Ed. xerais. Col. Fóra de xogo. (Pp. 187-189)





-

11/24/2013

NARRADORES DE PRIMEIRA/O

Témol@s, e moitos. Parabéns a Diego por ser o primeiro en lanzarse con esta historia tan ben escrita.




A excursión nocturna
O día 23 de maio o colexio tiña preparada unha saída ao monte e recordo que eu me atopara mal e non puidera ir.
Levaba semanas agardando, mercara calzado novo e unha gran mochila. Decepcioneime moito cando, pola mañá, miña nai viume mala cara e mediume a temperatura, tiña 38 graos. Quedei na casa moi triste.
Xa pola noite, meus pais saíron pasear e aproveitei que non estaban para ir ao monte, aínda que fose só. Puxen a roupa que comprara e marchei en bicicleta, ocultándome cada vez que alguén pasaba ao meu carón. Cando cheguei ao monte, primeiro achegueime ao río para refrescarme, pois fixera un gran esforzo, e ademais tiña febre. A pesar de todo estaba contento pero, de súpeto, comezou a tronar e, do susto caín ao chan. Entón, a bicicleta envorcou e foi parar ao río. Ademais, pareceume sentir o ouveo dun lobo. A partir dese intre, calquera son me espantaba, e comecei a crer que fora mellor quedar na casa. Decidín poñerme en camiño para volver, o malo era que o mapa e o compás que levaba comigo caeran ao río xunto coa bicicleta. Nese momento lembrei as leccións de orientación do profesor de Ciencias Sociais e busquei a estrela Polar, pero había demasiadas nubes e non a atopei. Pensei que a mellor opción sería esperar a que saíse o sol e orientarme mediante as sombras que produce. Iso sí, primeiro debía atopar un lugar onde refuxiarme. Calculo que tardei unha hora aproximadamente, non o sei con certeza porque non levaba reloxo. Pero por fin o conseguira, atopara unha cova que me causaba bastante medo, porque non tiña idea do que podería haber dentro, pero tiña frío e permanecín nela, aínda que non puiden conciliar o sono. Cando amenceu, por fin conseguín saber cara a onde ir, e así volvín á casa.
E resultou que a viaxe saírame cara. Castigáranme un mes sen saír, rompera a roupa nova, perdera o compás e a bicicleta e, por riba, subírame a febre. Iso si, fora ao monte.

                                                                                          Diego Teijo Barral , 1º D

11/18/2013

A música en A banda sen futuro.






A Carlota gústalle a música, axúdalle a levar mellor os malos momentos polos que está pasando. Óscar Iglesias, profesor de música do IES Viós e integrante do club de lectura Os Viós-bardos do mesmo centro, elaborou o seguinte vídeo cando o club leu esta obra; nel  recolle esa música que lle gusta a Carlota, achegando  unha información moi interesante.  O vídeo quedoulle tan ben que a propia Marilar o felicitou. Agora Óscar cédenolo, para que tamén nós poidamos desfrutar del. Grazas, Óscar, de parte dos rapaces e rapazas  de 2º da ESO do IES Francisco Aguiar.

11/13/2013

Publicidade en 2ºD

Os publicistas de 2ºD, despois de espremeren os miolos un tempo, crearon os anuncios que vedes na seguinte presentación. Como podedes observar, o obxectivo era publicitar o uso do galego entre os rapaces e rapazas do instituto.Todo un reto. Agora queremos escoller o mellor, pero non nos resulta fácil, por iso pedimos a vosa colaboración: cal vos gusta máis? Cal cumpre mellor co obxectivo? Axudádenos cos VOSOS COMENTARIOS. Para participar tedes que identificarvos e xustificar a vosa elección. Á volta de Nadal daremos por vencedor o anuncio máis comentado.


11/11/2013

A banda sen futuro de Marilar Aleixandre.




Presentámosvos  a Poch, o personaxe con quen reflexiona Carlota, a protagonista de A banda sen futuro. Carlota está pasando un mal momento e parécelle que o mundo está contra ela, os primeiros seus pais, que a obrigan a ir ao instituto e coa cabeza rapada. Podedes imaxinar maior traxedia? Realmente é coma se pertencera a unha banda sen futuro. Poch razonará con Carlota e axudaralle a poñer as cousas no seu sitio
OA banda sen futuro é tamén o nome do primeiro grupo musical de  Ignacio Gasca, Poch, que despois de pasar por Pegamoides e Ejecutivos agresivos e de colaborar con Pedro Almodóvar en Laberinto de pasiones, formaría Derribos Arias, o grupo co que acadaría os seus mellores éxitos nos anos oitenta, dentro da música pop española.
 Se clicades neste enlace da Editorial Xerais obteredes información sobre a novela que quizais vos facilite a súa lectura.

10/24/2013

Dúas galego-falantes do Bierzo

Alba e Henar son bercianas, e falan galego. Como é iso? Ah! Non o sabiades? O leste da provincia de León é territorio galego-falente, aínda que a súa realidade lingüística non estea recoñecida no seu Estatuto de Autonomía. Estas dúas mozas desmóstrannos a vixencia do galego na súa terra. A que o falan moi ben?

10/09/2013

CIENCIA QUE CONTA, CONCURSO DE RELATOS

BASES DO CONCURSO

Ciencia Que Conta é un concurso de relatos curtos relacionados coa ciencia. En xeral trátase de relatar poñendo en valor a importancia da I+D+i no desenvolvemento económico e benestar dunha sociedade –nomeadamente a galega- e un maior recoñecemento social destas actividades, así como un achegamento ao traballo científico e ás profesións de científicos e tecnólogos.
1. Participantes.
A convocatoria vai dirixida ao alunado de Educación Primaria, Institutos de Educación Secundaria e público en xeral. A participación neste concurso supón a aceptación de todas as súas bases. As obras serán de autoría individual ou cun máximo de dous autores, tendo en todo caso un único premio ao relato.
2. Presentación dos traballos.
Os traballos presentados deben ser orixinais, inéditos e escritos en língua galega. A extensión máxima será de 1000 palabras (aproximadamente tres follas DIN A4). Os traballos enviaranse exclusivamente ao seguinte enderezo:
http://www.cienciaqueconta.com/participa
Indicaranse os datos persoais do autor ou autora (nome e apelidos, data de nacemento, enderezo, teléfono e estudos que cursa) e do seu centro de ensino (nome, enderezo e teléfono), de ser o caso. Nun arquivo adxunto irá o relato, encabezado polo título e o pseudónimo, sen datos persoais. Desde a organización enviarase de volta un correo electrónico confirmando a recepción do relato.
Para calquera aclaración poden dirixirse a contacto@cienciaqueconta.com
3. Prazos.
O prazo de recepción dos traballos remata o 16 de novembro de 2013. As resolucións do Xurado publicaranse na web http://www.cienciaqueconta.com/
Comunicarase por correo electrónico aos gañadores ou a través do seu centro de ensino.
A entrega de premios farase nun acto público.
4. Categorías.
a) Alumnado de Educación Primaria.
b) Alumnado de Educación Secundaria Obrigatoria.
c) Alumnado de Bacharelato e Ciclos de FP.
d) Público en xeral.
5. Tema dos traballos.
Non pretenden ser relatos de ciencia ficción nin artigos sobre ciencia nin meras descricións. Procúrase que –en función da idade-se desenvolva un relato curto ou conto a partir dun aspecto científico puntual ou da observación dalgún fenómeno ou experimento simple. Valorarase sobre todo a calidade do traballo e o acerto no contido científico.Os temas a desenvolver nos relatos poderían ter como punto de partida:
  • Historias de Ciencia: como se inventou algo, como se solucionou algún problema que había na sociedade utilizando a ciencia, un descubrimento, etc.
  • Traballo no laboratorio ou científico: cousas que pasan nun laboratorio, no traballo dun científico ou científica, nas exploracións da natureza, etc.
  • Experiencias: ficcións arredor de experiencias simples (ou caseiras), observacións da nosa vida cotiá (na rúa, na cociña, na praia, na festa, nas atraccións de feira, etc.).
  • Científicos e científicas: baseado en algún persoeiro científico, algún detalle da súa vida, algunha anécdota, como fixo algún descubrimento, como se lle ocurriu ou elaborou algunha teoría ou lei. Non debe ser unha mera descrición da súa vida. Valoraranse relatos que inclúan mulleres como protagonistas ou arredor de historias de mulleres.
  • Na web: http://www.cienciaqueconta.com pódense ler as publicacións resultantes dos concursos anteriores.
6.  Comité Organizador e Xurado.
O Comité Organizador está formado polos membros do Grupo DIVULGATIA, da Universidade de Vigo.
O Xurado, nomeado polo Comité Organizador, estará formado por persoas relevantes no campo da divulgación científica, o xornalismo, a literatura ou o ensino das ciencias. As resolucións do Xurado serán inapelábeis.
A presentación das candidaturas supón a conformidade dos participantes coas bases. Calquera cuestión non recollida nelas será resolta a discreción da organización. Os participantes comprométense a xustificar a veracidade dos datos que faciliten sobre as candidaturas presentadas.
7. Premios.
Para cada categoría haberá tres premios:
Primeiro Premio:
Diploma acreditativo.
Tablet.
Segundo Premio:
Diploma acreditativo.
Lote de libros, xogos ou material relacionado coa ciencia adaptados á sua idade.
Terceiro Premio:
Diploma acreditativo.
Lote de libros, xogos ou material relacionado coa ciencia adaptados á sua idade.
Nas categorías de Educación Primaria e Secundaria poderá haber ademais dous accésits. Os premios poderán declararse desertos.
Os premiados menores de idade deberán acudir a recoller o premio acompañados do seu pai, nai ou titor legal ou cunha autorización expresa destes.
A organización declina cualquer responsabilidade sobre conflitos de propiedade ou cesións de dereitos relativos as candidaturas.
8.  Reprodución das obras. Dereitos de imaxe.
As obras seleccionadas serán publicadas na web: http://www.cienciaqueconta.com a partir do 3 de decembro de 2013. Logo da resolución do concurso, como en edicións anteriores, publicarase un libro cunha selección dos mellores relatos presentados ao concurso.
De conformidade co previsto na Lei de Propiedade Intelectual, todos os participantes cederán os dereitos en exclusiva de reprodución e difusión das obras presentadas sen necesidade de permiso expreso e sempre que se identifique o nome do autor ou autora. O Comité Organizador poderá publicar as obras presentadas co único requisito de facer referencia á autoría e resérvase o dereito de exposición e distribución dos traballos presentados.
Os autores ceden aos organizadores de xeito exclusivo e coa facultade de cesión a terceiros, os dereitos patrimoniais de explotación das obras obxecto do presente concurso. O Comité Organizador comprométese a exercitar os dereitos de explotación conforme aos bos usos e con rigoroso respecto aos dereitos morais do autor ou autora.
Os participantes conceden ao Comité Organizador o dereito a gravar e utilizar a súa imaxe e voz en actos derivados do presente concurso.
9. Aclaracións sobre estas bases.
Calquera aclaración, puntualización ou rectificación destas bases farase pública na web:
Protección de datos
Os datos persoais dos participantes no Concurso, os dos seus profesores e os dos pais ou titores legais que autorizan a súa participación serán incluídos nos ficheros que a Fundación Barrié ten debidamente inscritos na Axencia de Protección de Datos e que cumpren todos os requisitos da Lei Orgánica 15/1999 e do Real Decreto 1720/2007 que a desenvolve. Todos os datos solicitados aos participantes e aos seus profesores son necesarios para a súa inclusión no concurso e serán destinados á xestión e organización do mesmo. O nome e a imaxe dos concursantes e dos seus profesores, así como o nome dos centros aos que pertencen, poderán ser obxecto de comunicación pública nas actuacións presentes ou futuras que poida levar a cabo a Fundación Barrié sempre que ditacomunicación pública estea relacionada coa súa participación no concurso. Quedan recoñecidos, no entanto, os dereitos de acceso, rectificación, cancelación e oposición, que poderán ser exercidos, previa acreditación da personalidade ou da representación, na dirección de Cantón Grande, 9 – 15003 (A Coruña).

10/02/2013

MENOS É MÁIS (máis ou menos)

Velaí vai un mangado de minilarpeiradiñas para todos nós lermos e falarmos; e só para ti, si para ti que che rila por dentro unha couza que non sabes acalmar, talvez algunhas ideas para escribir ...

9/26/2013

Saber popular.


A fraseoloxía  dunha lingua é unha fonte de coñecemento moi importante, tanto polo seu valor lingüístico ( capacidade de síntese,  connotación e suxestión, recursos expresivos...) como pola sabedoría popular que encerra.
Nesta canción, Sés móstranos un amplo exemplo de refráns, frases feitas, expresións... Escoitemos atentamente e tentemos identificalos e, de seguido, interpretar o seu significado (ollo, diferénciaos dos tópicos e lugares comúns que tamén aparecen no texto).
No enlace irás a unha entrevista que lle realizaron en Pontevedraviva.com que che permitirá coñecer un pouco mellor esta artista. Nela fai declaracións tan interesantes como:

"Fago música en galego, porque son galega e estou lonxe de avergonzarme de selo"


ou

"O galego lonxe de ser un hándicap na miña carreira, é todo o contrario. É o que me impulsou e o que me mantén"

"Eu sempre lle digo a todo o mundo que son muller e galega, que non teño a culpa. Simplemente tiven sorte"

ACTIVIDADES:
  1. Actividades de léxico:
    • Identifica no texto as frases feitas e  refráns. Indica o seu significado.
    • Fai unha listaxe diferente cos tópicos ou lugares comúns que tamén aparecen expresados na canción.
  2. Actividades de comprensión.Le a entrevista que lle fixeron a Sés no xornal Pontevedraviva.com e responde as seguintes preguntas:
  • Cando comezou o éxito de Sés?
  • Que tipo de música fai?
  • Que opina do feito de empregar o galego para a súa música.
  • Que plans declara ter con respecto á música?
  1. Actividades de investigación:
  • Quen é Santiago Auserón. Dinos unha canción del que coñezas. Tradúcea ao galego.
  • Busca información sobre “Cantos na Maré”.
  • Busca información sobre Sés na Galipedia e fai un resumo da súa biografía e da súa traxectoria artística.
 E para que a tarefa vos resulte máis fácil, aquí tedes a letra.


Parece que isto está moi morto
que non habita en min ninguén

que me mirou de lado un torto

que superei os límites

que mañá non o hei ver distinto

nin direi outra vez será
que nin che importa nin che minto
e se me mintes éme igual.
Unha vez quixen sen motivos
Sen a menor das condicións
Coa independencia dos esquivos
e a lealdade das lexións
supediteime e soltei lastre
e vinme a cen metros de min
e superei aquel desastre
pero ante todo comprendín.
Que eu nin podo nin quero nin debo

volverme fiar

Da cultura da media verdade, da estafa

legal.
Que eu xa corto e deserto e me aparto de

toda moral

que aprendín moito máis cuestionando o

saber popular.


E xa virán tempos mellores

Que non choviu sen escampar

E só tes risas se tes dores









E non hai loita que librar
Que sempre houbo ricos e pobres

E as pulgas a can fraco van

Que a moito ruído, poucas noces
E hai que gardar sempre das risas
Que non se mama sen chorar

Que non se pode estar na misa

E ir para fóra repicar

Que o tolo vai onde van todos

Vicente vai no pack tamén
E sempre andamos un por outro
E a puta casa sen varrer.


Que as nenas xogan con bonecas

E os rapaciños con balón

E a min sacábamas da caixa

O meu veciño Juan Ramón

Que o ateísmo é satanismo
Porque algo máis terá que haber
E viva o individualismo
e o santo cu de cada quen.
Que os homes son coma o bo viño
Que sempre tende a ir a mellor
E eu coñezo algún pobriño
Que xa onde vai que se picou.
E que se os extremos son malos
E as medias tintas son xeniais
E eu co xenio destrozado
E eles a destrozarmo máis.












6/08/2013

Meigallos de Uxía.


https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFQTuLbtnvPVmOaBT0Er1AOiapO3gMiie3jq44IG1f4QH1CY4EhKmjIRe9kTSmjBYNlgE0CdcPZvriQ35LpIfzuCeoDp-5Rvf7nwkJZUe6nZBL9ezI7eP0DEJEuKJV7ZX9DmOo5TtITvNl/s400/queimada.jpg

Meigallos me botas ao verme,
coa vista mirando cara ao frente.
Namórome mirando os teus ollos,
meigallos que botas e eu collo.

Meigallos á noite e ao día,
tan simples, sinxelos... ledicia!
Ledicia ao ver os teus ollos,
meigallos que botas e eu collo.

Lúa querida, guíame na noite,
guíame ata que só a el escoite.
Guíame sempre aos meus soños,
meigallos que botas e eu collo.

Agora esperto, sobresaltada,
a noite e a lúa esperada.
Xa non o  vexo a el e os seus ollos,
meigallos que botas e eu collo.
Uxía Castelos 2ºA

Dúbidas... de Rebeca Marcote.

 
http://spidermarx.files.wordpress.com/2011/01/suenos.jpg
Agora que me enteiro de todo
pregúntome, isto é 
un soño ou un pesadelo?
Non o sei ben...
quizais...un pouco de todo.

Se me paro un pouco penso:
que ten de malo? 
ou de bo?
De malo... moi pouco.
E entón río 
porque non era un pesadelo,
só era
unha saída do sufrimento.
Rebeca Marcote 2ºB

6/03/2013

Rosalía re-crea a Rosalía


Desamor ao solpor

Unha vez tiven un amor
moi profundo no corazón
mais non me lembra se ese amor
era de xuventude ou de maior,
só sei que me produciu unha dor tan profunda,
que tanto me apenou
que á noite eu choraba
con desconsolo e paixón.
Paixón de namorada
esperando o solpor.
Rosalía Doporto 2ºC

5/31/2013

Acrósticos

Hai larpeiradas que saben ao mellor agasallo que poida ser ofrecido:

Cremos que eres a mellor,
Apreciamos o teu labor,
Respectamos a túa opinión,
Mentres non quites diversión.
Eres ti quen nos axuda
No caso de ter algunha dúbida.

Sempre nos lembraremos de ti,
Unidos ou non ata a fin.
Ás veces pasámonos tamén,
Rífasnos, mais quéresnos, sábelo ben.
Este ano foi especial.
Zócalos saltaremos ata o final.
Pablo Ferrer, Uxía Castelos e Laura Cortés de 2ºA.


Lembro o día no que te coñecín,
Aínda nada sentía por ti,
Unicamente quería ser a túa amiga,
Rodearme  da túa compañía,
Aprender a ser feliz.

Crecín ao teu carón,
Oíndote a cada intre,
Ríndonos das nosas parvadas,
Tendo soños en común.
Eres ese mozo que 
Sempres estará no meu corazón.
  Laura Cortés 2ºA


5/28/2013

Amarte.





Esperarte
por sempre.
Aceptarte
tal como eres.

Gustarche,
o maior dos meus desexos.
Demostrarche
canto te quero.

Abrazarte
cando precisas consolo.
Aariciarte
sen ningún protocolo.

Amarte
sempre de verdade.
Culparte
da miña felicidade.

Odiarte
misión imposible.
Sara Vicos 2ºC

Re-creando a Carlos Negro

Estou por ti, disme
baixando a testa.
E noto entón
como me salta unha chispa
debaixo da carcasa do meu peito,
nun descoñecido lugar
onde o meu corazón
é un nivel misterioso,
un complexo xogo
de palabras estrañas
que non sei interpretar.

Estou por ti, repites,
e entón comprendo
que iso que chaman amor
é a combinación máis difícil
dos meus sentimentos,
a única combinación
que non se aprende pulsando AXR.
  Gala S. Sánchez 2ºC. 








Estou por ti, disme
coa voz chea de sorrisos.
E noto entón
como me soa un timbre
debaixo do corazón,
nun incómodo habitáculo
onde cada sentimento
é unha parte dun puzle,
un difícil problema
de palabras mortas
que non sei como se din.

Estou por ti, repites
e entón comprendo
que iso que chaman amor
é a ecuación máis complicada
dos exames de matemáticas,
a única ecuación
que nin sequera
 o mellor profesor
 podería explicar.

 Irene García 2ª A 


Estou por ti, disme
cun sorriso
e a voz a baixo volume.
E noto entón
como me reclama o mando
debaixo da pantalla do peito,
nun incómodo teclado
onde cada sentimento
é un groso cable
dentro dun complexo enchufe
de palabras enroscadas
que non sei como acender.

Estou por ti, repites
e entón comprendo
que iso que chaman amor 
é un conxunto de altavoces
situados 
na parte dianteira do corazón,
a única postura que non sae
neses programas enleados
dos sábados á madrugada.
Laura Cortés Gil 2ºA



Estou por ti, disme
coa voz cromada
de sorrisos.
E noto entón 
como me cae o estribo
debaixo da americana,
nunha incómoda montura
onde cada sentimento
é un galope misterioso,
un complexo salto
de palabras derrubadas
que non sei como se din.

Estou por ti, repites,
e entón comprendo
que iso que chaman amor
é a competición máis difícil
que non sae nin se aprende
nos concursos 
dos domingos á tarde.
Laura Amado 2ºA 


Gústasme, disme,
coa voz melosa de sorrisos,
e noto entón
como se produce un latexo
debaixo do corazón, no peito,
nun incómodo lugar
onde cada sentimento
é unha peza misteriosa,
un complexo funcionamento
de palabras axitadas
que non sei como se din.

Gústasme, repites,
e entón comprendo
que iso que chaman amor
é a postura máis difícil
na traseira do corazón;
a única postura
que non sae nin se aprende
nas pelis porcas
dos sábados á madrugada.
Manuel Veiga 2ºC


Negro corazón, de Silvia.


Cando estás o meu lado
o meu corazón latexa máis forte.
Cando estás apartado,
frea de golpe.

Cando estás comigo
volvo nacer.
Cando estás cos teus amigos,
volvo morrer.

Cando estou contigo
non podo falar.
Cando noto os teus latexos
póñome a soñar.
Silvia Soto 2º C.


O colexio de Antía.


A biblioteca do meu colexio
é a máis chula do universo.
Se queres xeografía,
mira na estantería.
Un, dous, tres,
 un libro de inglés.
Se queres información,
aí hai un ordenador.
Se queres estudar,
todos a calar.
Os meus compañeiros 
son todos uns trouleiros.
Eu, que son a máis boíña,
calo e non abro a boquiña.
A miña mellor amiga
tamén cala e non respira.
Logo vén o recreo,
que é o momento do paseo,
E a profe de galego...
uf!... Esa merece un trofeo.
Antía Vázquez Castelo. 2ºC


Querida Marta:

Querida Marta:
   No verán pasado cambiaron moitas cousas, entre elas, a miña vida.
   Papá tiña poblemas e , por iso, unha moza tivo que vir vivir connosco. Estivo aquí mes medio, logo, un día, foi comprar ovos e non volveu. Ninguén sabe o porqué.A miña irmá Noa ten dezasete anos e é a muller máis rebelde e tola que vin na miña vida... pero eu quéroa moito.E mamá..., mellor non falarei dela polo de agora.
   Na miña casa estamos os catro: papá,  Noa, Chichi e mais eu. Chichi é o meu can, quen me dá mimos e me quere coma ninguén.
   O meu problema é que non son unha rapaza guapa. Na escola dinme que son un beche raro, mais eu sei que non son así: son normal e corrente, coma calquera.
   Ben, empecemos:
   Era un día soleado, cheo de flores e froitas exóticas. Parecía un bo día. Parecía..No meu cuarto estaba eu vestíndome, co meu vestido novo e coas miñas sandalias de margaridas. A miña nai metíame présa cada dous por tres para que apurara, pero eu non podía. Ela tiña que ir traballar e eu entendo que quixera que apurara; e estoupou, díxome que se o que quería era ir soa xa o conseguira. Mamá olleu o coche e saiu á carreira. Pouco despois escoitei a ambulancia. Mamá morrera. Xúrocho, foi o peor día da miña vida. Despos da súa morte papá deuse ao alcol. Tivo poblemas graves, incluso foi ao hospital por iso. Como cres que me podía sentir eu, aos meus catorce anos?
  Naqueles días os mellores amigos de Noa acompañárona, Lucía e Xoán, e eu pasaba os días e as noites chorando, coa alma rachada, co amor roto.
   Un día Nora chegou á asa anunciándome que se ía celebrar un concurso no seu instituto e ela quería que eu participara. Eu non quería, pero pensei en papá, en Noa, en Chichi, en min... e en mamá, ela sempre me dicía que eu tiña a súa voz. Xa pasaran uns meses dende a morte de mamá; foi daquela cando Noa chamou a Laia, a rapaza que viviu connosco ese mes e medio, pediull axuda para papá, pqara que o deixara... e conseguiuno, pero logo Laia desapapreceu. O meu pai de que Laia foi un anxo que baixou do ceopara axudarnos. Eu non o creo, pero se é crto, bendita sexa.
  Chegou o día do concurso, dos vinte e seis participantes só ía quedar un. Eu estaba nerviosísima, sabía que non me ía saír ben. Cando m ía tocar a min apareceu eu pai correndo, traía unha aixa e dentro o micrófono de mamá. Que bonito era, de cor vermella e con aquela inscrición "Que así mo pediron, que así mo mandaron, que ante, que cante, na lingua que eu falo". Cantei e fíxeno o mellor que puiden, pero non gañei, non se podía cantar en galego. Peo gusteille a un produtor e hoxe mostro a lingua galega por todo o país.
   Agora estou en Salamanca, poida que pase pola túa casa. Moitos bicos para ti e tamén para túa nai, Laia. Quérote moito
  
   Lucía Sosa Oubel 2ºC

5/20/2013

ESTA RAPAZA METE MEDO!

Lede este inquietante relato, terceiro xa que nos regala Andrea (e que non pare!). Lédeo ... se vos atrevedes.



A casa do bosque

Tódolos sábados ía á miña aldea. Estaba farta. Chegaba e quedaba aburrida, todo o santo día metida na casa. Decidín que iso non podía seguir así. Fun dar unha volta polos arredores. De súpeto cheguei ata  unha casa cerca do bosque que non recordaba vela alí nunca. Entroume a curiosidade e fun inspeccionala. Era unha casa vella e estaba en ruínas, pero atraíame moito. Entrei. No recibidor só había unha mesiña pequena e algo rota. Seguín camiñando polo corredor. Non había ningunha outra habitación, cousa que me estrañaba xa que a casa parecía máis grande dende fóra. Entón subín ata a planta de arriba. Estaba escuro, moi escuro. Inspeccionei o lugar. Había vellos obxectos e cachifallos inútiles, que non servían para nada. Vin unha luz moi tenue. Fun ata alí e encontreime cunha persoa encollida, tirada no chan. Quixen saber quen era e chameina. Levantou a cabeza e puiden ver que se trataba dunha persoa anciá, que tiña a cara chea de cicatrices. Asusteime e saín correndo. Sen darme conta adentreime no bosque. Estaba agotada e parei. Recapacitei e vin que me adentrara moito e que estaba perdida. Fíxose de noite e eu seguía perdida nese bosque. Estaba soa no medio da nada e iso empezaba a fastidiarme un pouco. Tiña frío e fame. Senteime no chan e escoitei o ouveo dun lobo. Agora si que estaba perdida! Que faría eu se me encontraba cos lobos? E se viñan a por min? Oín pasos, pero non eran pasos de animais, eran pasos de persoas. Pensei na señora da casa e dispúxenme a saír correndo cando caín nun burato e perdín o coñecemento. Cando espertei estaba atada no medio do bosque. Tiña varias feridas, sobre todo unha gran brecha na cabeza. Fixen unhas cantas manobras e conseguín desatarme, xa que non me ataran moi ben. Púxenme en marcha e atopei un pequeno río. Lavei as feridas e seguín co meu camiño. Estaba cansa e adormecín debaixo dunha árbore. Cando espertei o primeiro que vin foi a señora da casa que me miraba. Mantiña unha boa distancia con respecto a min. Levanteime e continuei camiñando, mais ela non me dixo nada. Só se dedicou a seguirme. Esa señora poñíame os pelos de punta. Cando comecei a divisar casas a anciá penetrou no bosque. Pareceume moi estraño, pero a miña casa estaba xa moi cerca e quería chegar axiña. Cando aparecín polo meu fogar contei todo o que me acontecera. Os meus pais e demais familia non estaban moi convencidos do que lles contaba e decidiron ir ver se existía tal casa e tal vella coa cara chea de feridas. Chegamos e non había nada. Desaparecera todo. No lugar onde estaba construída a casa tan só había un muro. Nese muro escribiran algo. Estaba escrito con sangue e poñía:
Irei por ti, xúrocho, vas morrer.

                                                       Andrea Buyo Míguez 1ºB Nº5

5/06/2013

Intercambio cun ingles de Christine Nöstlinger

-->

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjptkTkViPzwu3zM2y8_ubF5V9upfEvCX80hSeqeG-WDsQXBk5m5PO4DVNTkKdsSTahBN5dAl-nZUQZtyaxl1SOlxq-BdlFq1ElLj_Ckq0NQ1eT4WfbXtqNUmu9DUxPgfLpQu1YIfYYr7oz/s320/portada+libro.gif

Ewald é un neno que conta nunha redacción para o colexio como foi o seu verán no que a súa nai trouxo a un neno inglés de intercambio. Este neno, Jasper, compórtase dunha maneira irrespetuosa e desagradable, o que fai que os pais do protagonista perdan os nervios e non saiban como facer para que obedeza. Cando están a punto de devolvelo coa súa familia, descobren a verdade de Jasper, o que os fai cambiar moito de opinión.

Este libro gustoume porque a historia en si é interesante, e sobre todo a maneira  como  o autor a enfoca.

Recoméndollo a calquera persoa, de todas as idades, ás que lles gusten as historias a modo de diario e queiran  divertirse  lendo.

Irene García 2ºA Nº25