5/28/2013

Querida Marta:

Querida Marta:
   No verán pasado cambiaron moitas cousas, entre elas, a miña vida.
   Papá tiña poblemas e , por iso, unha moza tivo que vir vivir connosco. Estivo aquí mes medio, logo, un día, foi comprar ovos e non volveu. Ninguén sabe o porqué.A miña irmá Noa ten dezasete anos e é a muller máis rebelde e tola que vin na miña vida... pero eu quéroa moito.E mamá..., mellor non falarei dela polo de agora.
   Na miña casa estamos os catro: papá,  Noa, Chichi e mais eu. Chichi é o meu can, quen me dá mimos e me quere coma ninguén.
   O meu problema é que non son unha rapaza guapa. Na escola dinme que son un beche raro, mais eu sei que non son así: son normal e corrente, coma calquera.
   Ben, empecemos:
   Era un día soleado, cheo de flores e froitas exóticas. Parecía un bo día. Parecía..No meu cuarto estaba eu vestíndome, co meu vestido novo e coas miñas sandalias de margaridas. A miña nai metíame présa cada dous por tres para que apurara, pero eu non podía. Ela tiña que ir traballar e eu entendo que quixera que apurara; e estoupou, díxome que se o que quería era ir soa xa o conseguira. Mamá olleu o coche e saiu á carreira. Pouco despois escoitei a ambulancia. Mamá morrera. Xúrocho, foi o peor día da miña vida. Despos da súa morte papá deuse ao alcol. Tivo poblemas graves, incluso foi ao hospital por iso. Como cres que me podía sentir eu, aos meus catorce anos?
  Naqueles días os mellores amigos de Noa acompañárona, Lucía e Xoán, e eu pasaba os días e as noites chorando, coa alma rachada, co amor roto.
   Un día Nora chegou á asa anunciándome que se ía celebrar un concurso no seu instituto e ela quería que eu participara. Eu non quería, pero pensei en papá, en Noa, en Chichi, en min... e en mamá, ela sempre me dicía que eu tiña a súa voz. Xa pasaran uns meses dende a morte de mamá; foi daquela cando Noa chamou a Laia, a rapaza que viviu connosco ese mes e medio, pediull axuda para papá, pqara que o deixara... e conseguiuno, pero logo Laia desapapreceu. O meu pai de que Laia foi un anxo que baixou do ceopara axudarnos. Eu non o creo, pero se é crto, bendita sexa.
  Chegou o día do concurso, dos vinte e seis participantes só ía quedar un. Eu estaba nerviosísima, sabía que non me ía saír ben. Cando m ía tocar a min apareceu eu pai correndo, traía unha aixa e dentro o micrófono de mamá. Que bonito era, de cor vermella e con aquela inscrición "Que así mo pediron, que así mo mandaron, que ante, que cante, na lingua que eu falo". Cantei e fíxeno o mellor que puiden, pero non gañei, non se podía cantar en galego. Peo gusteille a un produtor e hoxe mostro a lingua galega por todo o país.
   Agora estou en Salamanca, poida que pase pola túa casa. Moitos bicos para ti e tamén para túa nai, Laia. Quérote moito
  
   Lucía Sosa Oubel 2ºC

Ningún comentario:

Publicar un comentario